Ahilik teşkilatında iş ve meslek ahlakının bireylerin kişilik, karakter ve sosyal gelişimine etkisi

Abstract

XIII. yüzyılda Anadolu'da kurumsallaşmaya başlayan Ahilik Teşkilatı, İslam inancıyla Türk örf ve adetlerinin sentezi sonucu oluşmuş bir düşünce sistemidir. Ahilikte insan insan- eşya, insan-tabiat ilişkilerinin ana ekseni, insanın her iki âlemdeki mutluluğuna göre dizayn edilmiştir. Ahilikte insan, dayanışmacı bir ruh yapısına sahip olarak k yetiştirilirdi. Birlik ve beraberlik içinde büyük hedeflere yürümek esastı. Zengin ile üretici ile tüketici, emek ile sermaye, millet ile devlet yani toplumun bütün fert ve kurumları arasında iyi ilişkiler ve denge kurarak herkesin huzur içerisinde yaşaması öncelikli gaye idi. Eğitim, gençlikten başlayıp bütün yaşamı kapsayan bir sürekliliğe dayanır. Mesleğe yeni başlayan çıraklara önce toplumun ahlaki ve insani erdemleri öğretilir ve sonraki aşamalarda ise, meslek eğitimine geçilirdi. îş eğitimi teorik ve pratik yaparak öğrenme" ve "beceri geliştirme" tekniğine dayanmaktadır. Bu teşkilatlarda eğitim sadece bireysel ve işe yönelik değil aynı zamanda toplumsal kalkınmayı ve gelişmeyi sağlayacak şekilde örgütlenmiştir. Bu nedenle Ahilik Teşkilatında bireylere mesleğin her aşamasında sadece mesleki bilgiler değil aynı zamanda dini, milli, ahlaki, askeri, sanatsal, toplumsal ve çevresel bilgiler de verilmekteydi. Ahiler gündüzleri çalışır, geceleri ise büyüklerden birinin kurduğu zaviyelerde toplanıp ilim, irfan, edep ve birazda eğlence içeren sohbetlere katılırlardı. Ahilikte "çalışmak, öğrenmek ve olgun insan olmak" için özel bir çaba gösterilmiştir. Buçalışmada, Ahilik Teşkilatı'ndaki iş ve meslek ahlakının bireyin kişilik, karakter ve sosyal gelişimine etkileri incelenmiştir. Bu alanda literatür taraması yapılmıştır.